Muslimgauze
Muslimgauze to wszystko, od czego wpółczesna muzyka ma w zwyczaju uciekać: intensywność, polityczność, wściekłość, trudność, bezkompromisowość i obsesyjny eksperyment - trudno znaleźć kogoś, kto był bardziej konsekwentny i niekomercyjny niż Muslimgauze.
Za szyldem Muslimgauze kryje się zmarły przedwcześnie w 1999 roku brytyjczyk Bryn Jones. Jones uruchomił swój projekt w 1982 r. jako odpowiedź na izraelską agresję na Liban. Burzliwe losy Bliskiego Wschodu, gdzie wielka polityka zmieszana z nacjonalizmem i religijnym fanatyzmem wciąż przynoszą konflikty zbrojne i akty terroru, były jego inspiracją. Ów obszar Jones uznał za najważniejszy punkt współczesnego świata. Ze szczególną uwagą śledził konflikt izraelsko-palestyński.
Punktem wyjścia dla Muslimgauzowskich dekonstrukcji i preparacji jest "muzyka arabska", wzbogacona jednakże o najnowsze zdobycze muzyki "elektronicznej", "tanecznej" oraz tzw. "minimal music". W wielu swoich najciekawszych utworach Muslimgauze stosuje pewien dość charakterystyczny zabieg. Otóż, tworzy on dwie naraz, równoległe i symultaniczne względem siebie ścieżki dźwiękowe. Pierwszą z nich kreują melodie, rytmy i dźwięki wydobywane z tradycyjnych instrumentów bliskowschodnich, wzbogacone niekiedy o pozamuzyczne tło dźwiękowe "świata arabskiego": odgłosy ulicy, śpiew muezzina, komunikaty radiowe i telewizyjne etc. Druga ścieżka, nałożona na pierwszą, powstaje ze spreparowanych elektronicznie szumów, zgrzytów i sprzężeń, które uzupełniają, powtarzają i naśladują, czy wręcz imitują brzmienie, melodykę i rytmikę muzyki arabskiej. Muslimgauzowskie automaty udają prawdziwe instrumenty muzyczne, udają zresztą w sposób nieudolny. Nieudolność ta jest jednak jak najbardziej zamierzona i celowa, oto bowiem ta "zapętlona", "hipnotyczna" i "transowa" muzyka zniewalająca słuchacza urokiem egzotyki, wysyła zarazem niedwuznaczny sygnał: uwaga, wszystko to mistyfikacja, te urokliwe ścieżki dźwiękowe zostały spreparowane z premedytacją przez automaty "improwizujące swobodnie" na bazie muzyki arabskiej. Efekt jest niezwykle zastanawiający. Powstaje coś na kształt "muzyki ludowej automatów".
